Zabierz mnie tam, gdzie będę szczęśliwy

30 czerwca 2019 Tomasz Habdas

The Dumplings – Tam gdzie jest nudno, ale gdzie będziemy szczęśliwi

Są takie piosenki, które ktoś napisał z myślą o tobie. Każde słowo oddaje twój stan umysłu i serca. Identyfikujesz się z nimi w 100% i masz wrażenie, że autor słów podglądał twoje życie w ostatnim czasie i zainspirowanymi tymi scenami popełnił ten utwór.

Zabierz mnie tam, gdzie głos obowiązku a kompletny brak serca

Uciekając w góry, wszystkie problemy zostawiasz w dolinach, to hasło, które tak często pada przy różnych okazjach, stanowi podpis wielu fotografii i wybrzmiewa z ust wielu miłośników pieszych wycieczek. Sam zresztą kiedyś chciałem rozprawić się z tą myślą i w relacji z zimowych Bieszczad zastanawiałem się, czy faktycznie uciekam od problemów w góry, czy też zabieram je tam ze sobą, bo w górach łatwiej mi je przeanalizować.

Spośród wszystkich problemów jakie możesz sobie nagromadzić, te miłosne stanowią szczególną kategorię. Zaburzają one twoje procesy myślenia, mieszają w głowie i utrudniają normalne, codzienne funkcjonowanie. Może ci się wydawać, że jesteś rozsądnym, poukładanym i racjonalnym człowiekiem. No właśnie, słowo wydawać jest tutaj kluczowe, bo wystarczy ktoś, kto przyspieszy bicie twojego serca a mózg od razu pozostaje w tyle.

Zabierz mnie tam, gdzie ciało nie płonie
Wszystko jest rozsądne, odpowiednie

Ciało płonie, czasami za wcześnie i za mocno. Rozpala się do czerwoności i choć wiesz, że możesz za chwilę się przegrzać, to najbardziej pragniesz kolejnej porcji tego ciepła. I niech płonie, ale niech płonie równolegle z drugim ciałem. Twoje uczucia narastają z każdym kolejnym dniem, wizje w twojej głowie projektują kolejne wspólne lata, a ty zaczynasz żałować, że za trzy dni wyjeżdżasz znowu w góry bo wolałbyś ten czas poświęcić dla kogoś innego. To twoja perspektywa, bo jednocześnie druga strona się wyziębia a nawet lodowacieje. Zostajesz sam, ze swoimi rozgrzanymi myślami, emocjami i kolejną porażką na życiowej liście spraw nadal niezałatwionych.

Chcesz uciec. Chcesz być tam, gdzie wszystko jest rozsądne, odpowiednie bo poukładane przez naturę i jej zasady. Gdzie płoniesz, ale na wskutek piękna gór, słońca, bujnej roślinności i wysiłku pozwalającego przekroczyć twoje kolejne granice.

Zabierz mnie tam, gdzie głowa spokojna unosi się myślą czystą

Myśl nie zawsze jest czysta, czasami myśl przyjeżdża z Tobą. Zdecydowanie jednak łatwiej uporać się z nią tutaj, pośród szczytów, niż w mieście, gdzie nadal tkwi centrum wszystkich problemów. Gdy masz nad głową błękit nieba ozdobiony pojedynczymi chmurami, pomiędzy nogami ocean zieleni a przed oczami niekończące się pasma górskie, to wiesz, że wszystko jest w najlepszym porządku. Myśl sama się czyści a życie powoli wraca do uporządkowanej normy.

Zabierz mnie tam, gdzie będzie nudno, ale gdzie będę szczęśliwa

Napawa cię ta naturalna nuda. Jest cisza i spokój. Wszystko zwalnia a ty jesteś tu sam pośrodku traw, skał, śpiewu ptaków i promieni słońca. Nuda. Ale jakże przyjemna ta nuda. Serce jest tutaj spokojne.

Gdzie to jest, no gdzie to jest
Powiedz mi, proszę, powiedz mi

To miejsce, gdzie głowa zajęta jest czymś zupełnie innym. To punkty na mapie, gdzie uśmiech sam pojawia się na twarzy i już na zawsze na niej zostanie. Szczęście jest z tobą teraz tutaj, na zdjęciach, w relacjach, ale przede wszystkim we wspomnieniach. Ta chwila utkwi w twojej głowie, tak żebyś mógł do niej wracać gdy zamykasz oczy, ale i gdy za jakiś czas postanowisz ponownie odwiedzić to miejsce. Bo pamiętasz co serce tam czuło. Pamiętasz jak wysoko uciekły ci kąciki ust do góry na ten widok. Chcesz tego ponownie.

Chcę być tam, oddychać tam
Spokoju, spokoju, spokoju więcej chcę

Chcesz tej prostoty i radości. Chcesz oddychać powietrzem, które poza tlenem do płuc, dostarcza ci satysfakcji i przyjemności. I choć góry potrafią być niespokojne, potrafią dostarczyć adrenaliny, bardzo mocnych wrażeń a czasami i niebezpieczeństwa, to w tym jednym aspekcie są mocno stabilne. Ich miłość jest spokojna i bezpieczna. Góry kochają i jak już raz coś ci dadzą, to nie poproszą o zwrot za kilka miesięcy. Nie odwrócą się od ciebie i nawet gdy pokrywa je gruba warstwa lodu, ty czujesz ich płomień i żar, który cię wypełnia. Góry dają ci spokój serca, bo nigdy go nie złamią.

Pokaż mi świat, gdzie myśli nie słabną w intymnym uścisku

Myśli nie słabną, one się intensyfikują. Przypomnij sobie pierwszy dotyk gór, pierwsze spotkanie na szczycie. To jak przypadkowe muśnięcie barku przez drugą osobę na długo oczekiwanej randce. Wywołuje dreszcz ekscytacji ale pod warunkiem że od pierwszej sekundy spotkania iskrzy. Cieszysz się jak nastolatek z powodu tej nowej, nieznanej ci do tej pory przygody. Wracasz do domu i już myślisz o kolejnym spotkaniu. Chcesz się dowiedzieć o drugiej stronie jak najwięcej, żeby lepiej ją zrozumieć, poznać i w pełni doświadczać. Czytasz, przeglądasz, wyszukujesz i planujesz. Drugie, trzecie, setne spotkanie a ty nadal jesteś tym nastolatkiem, który niczym za pierwszym razem jest w siódmym niebie. Intymny uścisk gór jest coraz mocniejszy i coraz bardziej go potrzebujesz. I gdy wrócisz do domu po sto pierwszym spotkaniu, tradycyjnie zapragniesz kolejnego zbliżenia i wyślesz wiadomość z propozycją górskiej randki, to nigdy nie zostaniesz odrzucony. Ciało nadal płonie.

Pokaż mi świat, gdzie delektują się dobrą zasadą i Bogiem i trudem

Gdzie jak gdzie, ale właśnie w górach zasady są bardzo istotne i gdy zapomnisz o nich nawet na chwilę, może się to źle dla ciebie skończyć. Ale czy tobie to przeszkadza? Zasady, harmonia i ład tu panujący pozwala ci spojrzeć na ten świat okiem serca. Ktoś wykonał już za ciebie kawał ciężkiej roboty i poukładał te nieregularne, szpiczaste bryły w logiczną całość. Analityk skupi się na tym trochę dłużej. Policzy czas, kilometry, przewyższenie i prześledzi dokładnie swoją drogę na mapie. Ale w tym całym liczbowym szale pozwoli również dojść do głosu swojemu sercu. I nie tylko za sprawą szybszego tętna wywołanego trudem wspinaczki, ale głównie za sprawą uczuć, czyli czegoś, czego żadne liczby nie są w stanie opisać.

Pokaż mi świat, gdzie głowa spokojna unosi się myślą czystą
Pokaż mi świat, gdzie miłość ma źródło poprawne jedynie

Czy to jest wzór miłości idealnej? Miłości, która rozpala się równolegle z Tobą i nie zamarznie za jakiś czas? Porównujesz swoje doświadczenia górskie i miejskie i stwierdzasz, że tak. Bo góry nigdy cię nie skrzywdziły. Nie doprowadziły do bolących łez i nie wywołały skrajnych myśli w przeciągu jednej minuty. W górach jesteś jednocześnie analitykiem i romantykiem, ale obie te postacie zachowują rozum i są racjonalne. Tymczasem miłość drugiego człowieka, a raczej coś co na pierwszy rzut oka wydaje się być miłością, niweluje całkowicie myślenie z rozumem, trzeźwe podejmowanie decyzji i obiektywizm w działaniu. A finał jest zawsze taki sam… Uciekasz w góry, żeby przemyśleć, przeanalizować, uspokoić, nabrać dystansu i poznać znowu smak radości.

Zabierz mnie tam, gdzie głos obowiązku a kompletny brak serca
Zabierz mnie tam, gdzie ciało nie płonie
Wszystko jest rozsądne, odpowiednie
Zabierz mnie tam, gdzie głowa spokojna unosi się myślą czystą
Zabierz mnie tam, gdzie będzie nudno, ale gdzie będę szczęśliwy

Od kilku lat schemat się powtarza. Płonę, pozwalam na ponownie rozpalenie, choć rozum pamięta jak musiał gasić ciało po ostatnim razie. Wierzę, że teraz będzie inaczej, że zapłoniemy razem, na dłużej, na zawsze. Pojawia się myśl, że nie muszę przecież tak często wyjeżdżać, że cudownie jest spędzić razem weekend w mieście, wyjechać na wieś, nad jezioro czy nawet w góry. Planuję wypady, ale już nie solo, tylko we dwójkę. Na tych planach jednak się kończy. Dlaczego?

Dlaczego chłód przychodzi tak nagle? Szukam odpowiedzi w górach, wyjeżdżam bo nie mam ochoty na kolejny weekend samotnie spędzony w betonowej dżungli, nawet jeżeli jest to czas z przyjaciółmi. Czuję się samotny, ale w górach przywykłem do tej samotności. Nie doskwiera mi, a chyba nawet przynosi ukojenie. Góry są jak najlepszy partner. Potrafią mnie rozweselić, dostarczyć pozytywnych wrażeń, pozostawić piękne wspomnienia i zaprosić do kolejnej wspólnej przygody. Odwiedzam je zatem coraz częściej. Spędzam w górach więcej i więcej czasu, wpadając do domu w porywach na kilka dni. Jest mi z tym dobrze. Chyba jest mi dobrze…

Ograniczając się do aktywności górskiej, narasta we mnie świadomość, że odbieram sobie szanse na spotkanie kogoś na nizinach. Jednocześnie coraz bardziej dociera do mnie, że mój tryb życia, na pozór atrakcyjny i wspaniały, stanowi przeszkodę w tworzeniu czegoś bardziej stabilnego pomiędzy dwójką ludzi. Na starcie daję sobie dużego minusa, którego nawet najwspanialsze historie górskie nie są w stanie zakryć.

Koło się zamyka. Mam czego chciałem. Jestem w górach zdecydowanie więcej niż kilka lat wcześniej, ale przychodzi mi za to zapłacić swoją cenę i jest to jedna z droższych transakcji jakie zawarłem w moim życiu. Serce w mieście szaleje, jest porywcze, nierozsądne, wręcz głupie co zazwyczaj kończy się dla niego boleśnie. Góry są wtedy najlepszym lekarstwem. Są jak klinika, która uczy prostej i spokojnej miłości. Wylecz, wyciągnij wnioski, zastosuj. Proste. Ale nie dla mojego serca, bo popełnia stale te same błędy.

Nie będzie happy endu, bo nie ma jeszcze końca tej historii. Rozum nadal analizuje jak wybrnąć z tej sytuacji i jak znaleźć najlepsze rozwiązanie. Serce nadal wierzy, że rozwiązanie istnieje. Wierzy w ludzi, w idee drugiej osoby, która wywoła w sercu miłość typowo górską- piękną, spokojną, bezpieczną i na całe życie.

Góry